Een intrigerend en mysterieus verhaal spookt al dagen in mijn hoofd rond. Afgelopen week had ik dat verhaal eindelijk opgeschreven en op mijn blog gezet, toen het na publicatie op wonderbaarlijke wijze verdween. Ik kon het nergens meer vinden. Waar was het gebleven? Bizar. Nu… een paar dagen later, laat ik het niet op me zitten en schrijf ik het alsnog op.
Het verhaal heet The Corpse Bride en het is een oud Oost-Europees/Russisch verhaal.
Tim Burton heeft er in 2005 een animatiefilm van gemaakt, maar die moet ik nog gaan zien. Het verhaal ken ik door het werk van Clarissa Pinkola Estes. Op een van haar audio cd’s vertelt ze het.
Ik heb het voor de gelegenheid vrij vertaald en bewerkt…
The Corpse Bride betekent de lijk-bruid of de dode bruid. Je zou ook kunnen zeggen: de skelettenbruid. Ik houd het op het Bruidslijk. Maar wie een betere vertaling weet… ik hou me aanbevolen.
Het Bruidslijk
Een jongeman is met zijn vriend onderweg naar het dorp van zijn aanstaande bruid waar hij de volgende dag mee in het huwelijk zal treden. In zijn zak bewaart hij zorgvuldig een mooie trouwring. Het is een lange weg langs de rivier en als de avond valt, slaan ze hun kamp op. Ze praten en drinken wat, verheugen zich op het feest en filosoferen over wat het is om getrouwd te zijn.
Op een gegeven moment ziet de aanstaande bruidegom een benige, wittige tak uit de grond omhoog steken. Hij maakt er grappen over en in de jolige bui die hij heeft, schuift hij de trouwring die hij bij zich heeft aan het takje en grapt: ‘Hiermee neem ik u tot vrouw, ik beloof u trouw te zijn en u te steunen in voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt.’
Na het uitspreken van de trouwbelofte, loopt hij bij wijze van ritueel drie maal om de tak heen. Zijn vriend ligt dubbel van het lachen.
Maar dan gebeurt er iets vreemd. De aarde barst open en een hele arm wordt zichtbaar. De tak behoort aan een skelettenhand toe. En dan wordt er een graf zichtbaar waar een dode vrouw uit verrijst, gekleed in een kapotte zijden trouwjurk, die haar armen uitstrekt naar de jonge bruidegom.
‘Aaaah, mijn man! Nu we getrouwd zijn, zal ik leven!’ roept ze schril.
De mannen schrikken zich rot en zetten het op een lopen. Ze rennen langs de rivier in de richting van het dorp. Daar aangekomen bonzen ze op de deur van de Rabbi, die met een slaperig hoofd de deur open doet.
‘Rabbi, help me’, smeekt de bruidegom. ‘Ik heb iets stoms gedaan.’
Hij vertelt het hele verhaal.
‘Het kan toch niet zo zijn dat dit huwelijk geldig is?! Het was een grap.
‘Tja,’ zegt de Rabbi. ‘Als jij inderdaad de huwelijksbelofte hebt uitgesproken, je hebt de ring om haar vinger gedaan en je hebt het ritueel van drie maal een rondje lopen uitgevoerd, dan ben ik bang dat je er niet meer onderuit kunt.’
Dan zweeft het bruidslijk de ruimte binnen en klemt zich vast aan de bruidegom. ‘Nu horen wij bij elkaar’, klinkt haar ijle stem.
Op dat moment komt ook de echte bruid binnengestormd. ‘Je bent er al! Wat is hier in godsnaam aan de hand?’
De bruidegom maakt zich los van het bruidslijk en legt uit wat er aan de hand is.
De echte bruid kijkt naar het bruidslijk en neemt haar in zich op.
Dan ademt ze diep en glimlacht. Ze strekt haar handen uit en legt ze in de benige koude skelettenhanden van het bruidslijk.
‘Kom maar,’ zegt ze. En ze pakt het bruidslijk op en neemt het in haar armen. Ze loopt ermee naar buiten.
De bruidegom, zijn vriend en de Rabbi volgen haar in verbijstering.
De jonge bruid brengt het bruidslijk terug naar het graf aan de oever van de rivier. Ze legt haar teder neer.
‘Stil maar,’ zegt ze. ‘Je kunt nu rusten, je hoeft je geen zorgen meer te maken, ik zal je dromen leven en je inzichten verspreiden, ik beloof het je. Rust nu.’
Het bruidslijk vleit zich neer. De aarde vormt weer een graf.
En de bruid lacht naar haar aanstaande en omhelst hem. Ze beleven een onvergetelijke huwelijksdag en leven nog lang en gelukkig.
Wat een mysterieus, spookachtig verhaal! Het raakt me heel diep. Aanvankelijk wist ik niet waarom, maar door het opschrijven drong de betekenis zich aan mij op.
Het bruidslijk staat voor alle weggestopte, niet erkende inzichten, dromen. Misschien wel voor diep weggemoffelde genialiteit en creativiteit. Als je dat aanraakt – of er een verbinding mee aangaat – kan dat een aardverschuiving te weegbrengen. Het kan je verontrusten, je bij de keel grijpen omdat je ER IETS MEE MOET.
Weglopen en het ontkennen heeft dan geen zin. Omarm het, kalmeer het en beloof dat je de dromen en ideeën tot leven zult brengen.
Dat is de voorwaarde voor een vruchtbaar leven.
P.s. heb de dvd van Tim Burton zojuist bij Bol besteld!