Nadat Alice – in Alice in Wonderland -, brandend van nieuwsgierigheid, het konijn achterna is gedoken, all down into the rabbithole – valt ze door een lange schacht naar beneden. De val lijkt eindeloos te duren. Het houdt maar niet op. Haar bewustzijn dijt uit, haar besef van tijd verandert.
Zelf ben ik jaren geleden eens van de houten buitentrap bij mijn huis naar beneden gekukeld. In mijn handen droeg ik een schaal met etensresten die ik wilde weggooien. Ik verloor mijn evenwicht en dook voorover. De val duurde misschien niet meer dan een paar seconden, maar in die luttele seconden ervoer ik een wonderlijke vertraging van tijdsbewustzijn. Oh, ik ga vallen, dit gaat niet goed, als ik maar niets breek, als ik verkeerd terecht kom moet ik mijn afspraken van morgen afzeggen, hoe ziet mijn agenda er eigenlijk uit de komende week? O, ja morgen een afspraak met Frans, best belangrijk. Heb ik eigenlijk zijn telefoonnummer? Stel dat ik ongelukkig neerkom en iets breek, o, kijk daar vliegen de voedselresten uit de schaal, zie je wel ik duik voorover, dat betekent dat ik een koprol maak, kijk ik scheer langs de rozenstruik met die scherpe doornen, ik haal mijn arm open, etc.