In een van mijn trainingen over persoonlijk leiderschap zat laatst een jonge vrouw van halverwege de dertig. Ze zag er een beetje kleurloos en moe uit. Ze werkte al vijf jaar bij de belastingdienst en had van haar manager de opdracht gekregen iets te doen aan haar persoonlijke ontwikkeling.
Een van de eerste opdrachten die ik gaf, was het maken van een gewaagd verlanglijstje. Ik vroeg de deelnemers minstens 10 en zo mogelijk 50 dingen op te schrijven die je wel zou willen realiseren, beginnend met de zin: ‘Ik zou wel….’.
Er zijn mensen voor wie deze opdracht een peulenschilletje is. Zij schrijven moeiteloos de meest waanzinnige wensen op, variërend van een reis naar Antarctica, een soepfabriek beginnen, een huis bouwen, bungee jumpen, ontslag nemen, in een opera zingen tot een restaurant in Italië beginnen. Maar voor veel mensen is dit toch een lastige opgave. Zo ook voor deze jonge vrouw. Er kwam niets op papier. Ze wist het echt niet.
Er zijn mensen voor wie deze opdracht een peulenschilletje is. Zij schrijven moeiteloos de meest waanzinnige wensen op, variërend van een reis naar Antarctica, een soepfabriek beginnen, een huis bouwen, bungee jumpen, ontslag nemen, in een opera zingen tot een restaurant in Italië beginnen. Maar voor veel mensen is dit toch een lastige opgave. Zo ook voor deze jonge vrouw. Er kwam niets op papier. Ze wist het echt niet.
Het gevoel het niet te weten is in de reis van de held zo’n typisch geval van ‘het dorre land’. De held is vastgelopen en is het contact met zijn creatieve potentieel verloren. De held zal wakker gekust moeten worden. Er moet iets gebeuren en de opgave is de juiste snaar te raken zodat er iets in beweging wordt gezet.
Ik gaf – vooral voor haar – een andere opdracht: ik vroeg de deelnemers te vertellen over een topmoment uit hun leven. Na enig aarzelen had ze inderdaad een verhaal: ze had, in een grijs verleden, op de kunstacademie gezeten (we waren allemaal verrast en verbaasd) en had als eindexamenopdracht een mooie kleurige quilt gemaakt, waar ze veel lof voor geoogst had. Toen ze hierover sprak glansden haar ogen plotseling. Het leek wel of er iets ‘aangeraakt’ was. Na de middagpauze zei ze tegen me: ‘ik heb toch nog even een wensenlijst gemaakt’. En ze las me voor: wonen in Griekenland, met kleurige lappen en stoffen werken, een eigen zaakje beginnen. Ze straalde toen ze me aankeek.
En toen kwam alles in een stroomversnelling. Aan het einde van de training, een paar weken later, had ze emigratiepapieren voor Griekenland aangevraagd en haar ontslag genomen bij de Belastingdienst.
Dit is natuurlijk een uitzonderlijk verhaal. Het gaat niet altijd zo snel. De held moet er klaar voor zijn. En dat was kennelijk bij haar het geval. Haar creatieve potentieel moest nodig weer ontsloten worden.
Een mooi voorbeeld van hoe deelnemers in een training wakker kunnen worden en zich realiseren dat er beweging in hun leven moet komen. De oproep tot avontuur heeft dan plaatsgevonden.
Een mooi voorbeeld van hoe deelnemers in een training wakker kunnen worden en zich realiseren dat er beweging in hun leven moet komen. De oproep tot avontuur heeft dan plaatsgevonden.