foto EPA
‘Herinner haar niet als die vermoorde Zweedse journaliste die doodging in een griezelig horrorverhaal…’ twitterde de beste vriendin van Kim Wall na haar dood. ‘Onthoud haar werk.’
Afgelopen week bereikte ons via de media de tragedie rond de dood van de levenslustige, nieuwsgierige, dappere journaliste Kim Wall. Ze schreef – zo vermeldt ze op haar eigen twitteraccount – over hackers, hosselaars, voodoo, vampieren, chinatowns, atoombommen en feminisme. Ze was pas dertig maar had al heel veel van de wereld gezien. ‘Ze fonkelde van enthousiasme’, schreef een voormalige docent. Nieuwsgierigheid was haar grote drijfveer en ze ging gevaar niet uit de weg. Je ziet de sprankeling in haar ogen op de foto die in de krant verscheen. Roodharig, ondeugend, stoer, getalenteerd, moedig. Ze schreef over subculturen, randverschijnselen en gaf al deze zaken een menselijk gezicht. Een ogenschijnlijk onschuldige opdracht werd haar fataal. Ze maakte een reportage over de Deense uitvinder Peter Madsen, tijdens een testvaart van een onderzeeër. Haar romp spoelde vorige week aan in Kopenhagen. Gruwelijk.
Het laatste woord over je leven kan pas gezegd worden na je dood.